Jasper Karsten
Marketing Strateeg & Talent Connector
Het Talent Program van Young Colfield bestaat uit een tweejarig traineeship, waarin je verschillende opdrachten doet en training & coaching volgt met een groep van acht trainees. Jasper rondde afgelopen zomer zijn traineeship af, ging aan de slag binnen het stafteam van Young Colfield en gaat ons deze maand verlaten. Benieuwd hoe hij terugkijkt op de afgelopen twee en een half jaar en de lessen die hij meeneemt? Lees gauw verder!
Op deze regenachtige maandag in maart, nu de winter nog in volle glorie aanwezig is, is het voor mij hoog tijd om eens terug te kijken op de afgelopen twee en een half jaar bij Young Colfield. Want wat een prachtige, regelmatig confronterende en daarmee vormende jaren zijn het voor mij geweest. Ik vind het lastig om op te schrijven wat deze tijd voor me betekent heeft, maar ga toch een poging wagen.
Een rit in een rollercoaster was het zeker. Een beetje als de Python in de Efteling, die rustig omhoog reed tijdens de sollicitatieprocedure in maart 2020 en in volle vaart naar beneden ging, toen ik in juni 2020 naar Loosdrecht vertrok voor een driedaags teambuildingsweekend met mijn team 23. Ik was de laatste van mijn team die startte en werd met dit weekend gelijk in het diepe gegooid, zonder nog een dag voor Young Colfield te hebben gewerkt.
Als jong broekie met vooral veel academische kennis op zak, was ik diep onder de indruk van de levensverhalen van mijn teamgenoten die we op de vrijdagavond bij het haardvuur met elkaar deelden. Door de openheid en kwetsbaarheid van de rest, voelde ik de ruimte om hetzelfde te doen en ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Na ruim twintig jaar aan schoolervaring en kennis opdoen in de buitenwereld, werd ik voor het eerst in mijn leven uitgenodigd om mijn eigen gevoelswereld te gaan onderzoeken. Een plek waar zoveel meer kennis bleek opgeslagen te zitten, dan ik in welk boek dan ook had kunnen vinden. Nu terugkijkend op de jaren daarvoor, besef ik me ook eigenlijk pas hoe sterk onze maatschappij en schoolsysteem is ingericht op denken, ratio en IQ. Alles is meetbaar en iets ongrijpbaars als gevoel stopte ik vaak weg, waardoor ik mijn eigen intuïtie wat bleek te zijn kwijtgeraakt. Niet gek ook kwam ik achter, want om daar dichterbij te komen moest ik ook door de moeilijkere emoties heen. Zoals toegeven aan mezelf dat ik op dat moment eigenlijk helemaal niet gelukkig was en mijn leven onbewust vooral aan het inrichten was om aan de verwachtingen van anderen te voldoen.
En dus kon mijn eerste aanname over het traineeship gelijk de prullenbak in. Ik kwam aan om de perfecte baan bij de perfecte organisatie te vinden en kwam er al snel achter dat ik vooral veel over mezelf te leren had. De opdrachten dienden eigenlijk vooral als spiegel om mij die lessen te leren. Tot overmaat van ramp kwam ik er vervolgens ook gelijk achter dat ontwikkeling niet ophoudt als je de deuren van het kantoor dichtdoet. Integendeel, daar begon het eigenlijk pas. De dingen die ik over mezelf leerde op de werkvloer, kwamen drie keer uitvergroot terug binnen de relaties met mijn vriendin, familie en vrienden. En dus werd mijn leven voor een tijdje één groot bewustzijnspel, waarin ik tot diep in de nacht genoeg te reflecteren en analyseren had. Ik zal jullie de eindeloze wordbestanden, waarin ik mijn eigen ontwikkeling probeerde te vatten besparen…
Waar ik nog meer achter wilde komen? Ik heb zoals velen altijd al de drive gehad om anderen te helpen en iets bij te dragen aan de wereld. Hoe dat precies vorm moest gaan krijgen wist ik nog niet, er was in ieder geval genoeg te fixen dacht ik zo. Het traineeship leek me de uitgelezen kans om dit concreet te maken. En zo was ik aan het begin dan ook vooral bezig om de problemen buiten mezelf op te lossen en kwam ik er ook hierin achter dat ik toch echt bij mezelf moest beginnen. De problemen in de wereld willen oplossen, zonder naar mijn eigen wereld te kijken bleek een onbegonnen zaak. Wat ik daarin tegenkwam? Projectie, frustratie en boosheid op anderen. “Jíj doet het verkeerd! Waarom ben jíj zo egoïstisch? Jíj geeft mij dit gevoel!” Mijn frustratie over anderen, bleek meer te zeggen over mezelf en het wijzen met mijn vinger naar anderen bleek een perfecte strategie om niet naar mezelf te wijzen.
Pas toen ik stopte met vingers wijzen, begonnen er dingen te veranderen. Door mezelf kwetsbaar op te stellen, opende ik de deur voor anderen om hetzelfde te doen en pas toen begon het constructieve gesprek. Door me minder aan te passen, gaf ik anderen onbewust het signaal om ook meer van zichzelf te laten zien en stapte ik zelf uit de slachtofferrol. Meer en meer kwam ik er achter dat hoe meer ik in verbinding kom met mezelf en handel naar mijn gevoel, hoe fijner gezelschap ik ben voor anderen, hoe meer ik anderen in beweging breng en hoe groter mijn impact. Vanuit liefde en stevigheid. Als mezelf. Zonder maskers.
Wat mijn gevoel me nu meegeeft? Na twee en een half jaar Young Colfield is het tijd voor de volgende sprong in het diepe. Die als zelfstandig ondernemer, samen met mijn vriendin. Met Why Creative Agency, willen wij anderen uitnodigen om uit de “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg” mindset te stappen. Om vol trots, zonder restricties te gaan staan voor wat je hart je meegeeft. En dan gaat de magie vanzelf stromen. Daar ben ik heilig van overtuigd.
Jasper Karsten
Marketing Strateeg & Talent Connector
Hogehilweg 8
1101 CC Amsterdam Zuid-Oost