Het Young Expert Program van Young Colfield is een eenjarig IT Traineeship. Voor onze Young Expert Program trainee Paul was het afgelopen maand het einde van dit eenjarige traineeship aangebroken. Nieuwsgierig naar zijn belangrijkste lessen van afgelopen jaar? Dat lees je in onderstaande blog!
Zo. Daar sta ik dan. Dertien maanden verder, met mijn Young Expert Program traineeship achter de rug. Een jaar lang code geklopt bij ING, met ondersteuning van Young Colfield om mij te ontwikkelen tot de professional (en vaak ook: de persoon) die ik graag zou willen zijn.
Ik zou nu een heel emotioneel verhaal kunnen houden, over wat Young Colfield me allemaal gebracht heeft, hoe ontzettend veel ik aan de trainingen en begeleiding gehad heb en wat een prachtige springplank voor een carrière dit traineeship voor mij geweest is. Dat ga ik niet doen. In plaats daarvan wil ik drie lessen met jullie delen die ik dit jaar, soms door schade en schande, geleerd heb. Show, don’t tell, zullen we maar zeggen.
1. Je kan meer dan je denkt, maar moet durven reflecteren om dat te zien.
De belangrijkste les van het jaar – dus ik begin er ook maar gelijk mee. Als volledig nieuwe binnenkomer in een branche waar ik niks van af wist waren de eerste weken en maanden vaak nogal overweldigend. Je wordt van alle kanten bekogeld met informatie. Dit proberen ergens te plaatsen voelt soms als proberen water op te vangen uit een waterval met het kommetje van je handen: het is flink aanpoten, het overgrote deel gaat volledig langs je heen, en zelfs het beetje dat je uiteindelijk weet te vangen glipt alsnog tussen je vingers door voor je er erg in hebt.
Naarmate de tijd verstreek werd ik wat zekerder van mijn zaak: mijn eerste paar merge requests
waren veilig en wel goedgekeurd en gedeployed, ik kreeg meer vat op het stuk code waar mijn team aan werkte én ik kreeg zelfs wat gevoel van de bredere omgeving van het departement waarin ik werkte. Het was echter pas bij de (gelukkig vanuit YC gefaciliteerde) momenten van reflectie waarop ik me realiseerde hoe ontzettend veel je vooruit kan gaan in een half jaar, of zelfs in een maand. In een ontzettend korte tijd ging ik, in retrospect, van baby-programmeur, die nog bij elk taakje bij de hand genomen moet worden, naar iemand bij wie anderen aankloppen als ze ergens tegen aan lopen. Dat heeft me ook in doen zien waarom reflectie zo belangrijk is: alleen zo kun je zien wat voor (reuzen)stappen je maakt.
2. Goed willen zijn in je werk is óók ambitie.
Ambitie was iets wat ik, als jochie uit een linkse omgeving, altijd een beetje een vies woord vond. Ik associeerde het met mensen die vooral geïnteresseerd waren in veel geld verdienen en een dikke auto voor de deur hebben. Ik voelde me dan ook zeker niet ‘ambitieus’, en als iemand mij had gevraagd naar mijn ‘ambities’ dan had ik met mijn mond vol tanden gestaan, en me er af gemaakt met “dat weet ik nog niet”.
Ik denk dat dit jaar me daarin een belangrijke les gebracht heeft: dat dit maar één, zeer nauwe, soort ambitie is. De andere onderbelichte kant van ambitie is dat ijver, leergierigheid, verantwoordelijkheid nemen en een drive om je werk naar je beste kunnen uit te voeren óók ambitie is. En dat maakt het, als je het mij vraagt, een veel nuttiger en vollediger begrip. Voor mij is ambitie niet
een drang om manager te worden – ik ben veel te graag bezig met dingen maken. Wel
is het de drang om goed te zijn in mijn werk, iets bij te dragen aan een fijne werkomgeving, en voor klanten het best mogelijk product af te leveren.
3. Leren doe je zelden alleen: meestal samen met, dankzij, of van een ander.
Kersvers van de universiteit staat er één les duidelijk op je onbewuste geprent: als je ‘echt’ werk moet afleveren, moet je dat altijd helemaal zelf doen. Tentamens en andere opdrachten dienen 100% eigen werk te zijn, en anders is het ‘fraude’ en/of ‘plagiaat’. Ik ben erachter gekomen dat op de werkvloer dit eigenlijk niet zo werkt: de enige dingen die je echt in je eentje realiseert zijn de taken die zo minuscuul zijn dat ze er ook eigenlijk niet toe doen.
Als ik dit jaar één ding heb gedaan, dan is het heel veel leren – aanmerkelijk meer (of in ieder geval anders) dan dat ik dat ‘op school’ deed. Soms was dat omdat ik iets niet wist, of nog niet kon, en dus bij mijn teamgenoten, medetrainees of talent manager te rade ging. Soms was dat omdat ik botste met een ander en dan door reflectie dingen over mezelf, over de ander, en/of over een proces leerde. En ook vaak was dat mét een ander – een medetrainee die tegen dezelfde dingen aanloopt, of een teamgenoot die ook nog niet weet hoe iets werkt. In mijn eentje was ik in al deze gevallen nooit heel ver gekomen.
Tot slot
En toen zat het erop. Met dit blog zwaai ik af naar YC, naar mijn fijne collega’s, epische teamies en de allerbeste talent manager. Maar om te eindigen met een bonusles als uitsmijter: hoe ver mijn carrière mij uiteindelijk ook mag voeren, het begon uiteindelijk met deze eerste bouwsteen bij YC. Dus hoewel ik misschien ‘officieel’ weg ben bij Young Colfield, zal Young Colfield altijd een deel van mij zijn. Voor iedereen die er voor mij en met mij was dit jaar: bedankt!