Els Hoebée
Partner
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Na een aantal geweldige jaren bij Young Colfield, gaat Nina haar droom achterna en vertrekt ze komende maand met haar vriend naar Canada. In dit interview blikt Els met haar terug op haar tijd binnen Young Colfield!
Het lijkt alweer zo lang geleden dat ik jou een Linkedin berichtje stuurde of je interesse had in de vacature bij ons als Talent Connector… Daar begon het allemaal! Hoe kijk jij daar op terug?
Dat berichtje kwam precies op het goede moment voor mij. Kort daarvoor had ik bij mijn toenmalige werkgever zo’n moment van “ik ben helemaal klaar voor iets nieuws”. En een week later stuurde jij dat berichtje! Toen ik voor het eerste bij Young Colfield binnenstapte dacht ik “al moet ik de grond schrobben; hier wil ik werken!” Haha, nee, dat is overdreven, maar ik voelde wel meteen een duidelijke “ja”.
Waar kwam die “ja” vandaan?
Het is inmiddels een beetje afgezaagd want iedereen die hier werkt zegt het. Maar het voelde als een warm bad. Je stapt hier binnen en iedereen ziet je. Mensen zeggen hoi en geven je een plek en een welkom gevoel. De nieuwsgierigheid die je bij iedereen voelde sprak me aan.
En zo startte je begin december 2018 bij ons als Talent Connector in het staff team. Wat deed je eigenlijk allemaal?
De hoofdmoot was recruitment (of hoe wij dat noemen: talent connection). Zorgen dat we leuke nieuwe mensen in onze traineeships kregen. En dat maakte me ook een manusje van alles want daar hangt zoveel aan: relaties opbouwen met kandidaten, opdrachtgevers en werving- en selectiepartijen. Daarnaast had ik nog een aantal andere rollen. Ik ben bezig geweest met marketing, ik heb meegewerkt aan de nieuwe website en ik deed de begeleiding van stagiaires. En ik was “chef euro’s” voor onze marketing en Young Expert program cirkel. Dat was ook erg leerzaam; om me te verdiepen in het financiële plaatje.
Je kwam van een grote Amerikaanse consultancy club. Dat was wel even switchen kan ik me voorstellen… Wat is je vooral bijgebleven van het begin?
Ik kwam uit een politiek complexe organisatie waar mensen A zeiden en B deden. Bij Young Colfield was het gewoon transparant, open en direct. In het begin dacht ik vaak bij collega’s: “wow deel je dit gewoon op deze manier?! Dat gaat veel ophef veroorzaken!” Maar dat deed het niet. Dat heeft me het besef gegeven dat een werkcontext niet altijd met dubbele agenda’s hoeft te zijn; dat het ook vanuit vertrouwen kan. Dat mensen gewoon eerlijk zeggen waar het op staat.
Ik weet bijvoorbeeld nog heel goed mijn allereerste “grote blunder”. Ik was met twee kandidaten op gesprek bij een klant en ze dachten allebei dat ze een baan op die plek kregen. Maar één van die gesprekken bleek voor een ander team te zijn, met andere mensen dan aanwezig waren en een andere inhoud waar we het niet over hadden gehad. En de kandidaat had z’n baan al opgezegd in de veronderstelling dat hij op die andere plek zou komen te werken... Ik zie mezelf nog in paniek naar Piter Jan rennen. Hij zei meteen “Komt goed, laten we samen kijken hoe we dit gaan oplossen”. In plaats van “wat een stomme fout, wiens schuld is dit?!”. Dat was voor mij echt een moment van opluchting: ah, zo gaat het hier, zo kan het ook. Zó anders dan hoe ik het gewend was. Uiteindelijk is het trouwens allemaal goed afgelopen en waren beiden kandidaten blij met hun plek, haha.
Mooi om te horen. Waren er nog andere dingen die je verrasten?
Wat voor mij ook nieuw was is dat er bij meetings vaak wordt “ingecheckt”: hoe gaat het met je? En dat je dan ook kon zeggen: hier zie ik tegenop, het gaat even niet goed. Ik was daar totaal niet aan gewend, dat die ruimte er was. Ik vond dat in het begin wel spannend. Bij mijn vorige baan ging de klant altijd voor, ook al moest ik heel de nacht doorwerken. Dan ging het niet over mij of hoe het met mij ging... Dat was een harde leerschool voor me.
Dat maakt wel dat ik altijd zo achter Young Colfield heb gestaan, ook naar kandidaten toe. Ik gun iedereen zo’n traineeship bij ons. Dat je zo je werkende leven mag beginnen, met die focus op persoonlijke ontwikkeling, om de tools aangereikt te krijgen om zelf te kunnen inrichten wat voor je werkt en wat niet.
Wat vond je leuk aan het werk dat je deed?
Al die verschillende gesprekken met de kandidaten. Niemand is hetzelfde dus elk gesprek is ook weer anders. Dat je zulke open gesprekken kunt voeren als sollicitatiegesprek, om af te tasten of je elkaar gelukkig gaat maken. Die zijn stuk voor stuk hoogtepuntjes voor me. Je bouwt direct zo’n connectie op met al die mensen. En om ze dan vervolgens een stap verder te helpen in de ‘werkende wereld’, dat vond ik erg leuk om te doen!
Mooi om zo te horen zeg. Wat zijn hoogtepunten geweest in jouw tijd bij Young Colfield? In die 3,5 jaar…
Zo… waar te beginnen. Het zijn er teveel. En ik heb een slecht geheugen, haha. Sowieso de festivals, de feestjes en de mensen. Dat je met elkaar werken en plezier zo naast elkaar kan zetten, dat vind ik echt te gek. En ook de teamdagen met de staff, vond ik erg waardevol. Elk van die dagen heb ik zoveel over mezelf geleerd maar ook van en met het team. Bijvoorbeeld de teamdag net na de lockdown op het strand in Zandvoort. Piter Jan met zijn metaforische verhaal over de afgelopen tijd, met elkaar in het ijsbad zitten en de zee in en een silent disco op het strand… geweldig was dat!
Dat ijsbad was wel een ontdekking voor jou he?
Ja, daar is mijn passie voor koud water wel verder aangewakkerd! Het ijsbad is zo’n mooie metafoor: daar waar het oncomfortabel is; leer je het meest over jezelf. Dat onbekende ontdekken, dat wordt bij Young Colfield wel gestimuleerd. Dus metaforisch heeft het mij dat gebracht, maar ook letterlijk ben ik er mee verder gegaan: ik ben van mijn persoonlijk ontwikkel budget de Wim Hof cursus gaan volgen. Ik heb ontdekt dat voor mij het lichaam een belangrijke tool is om in te checken hoe ik mij voel. Tijdens de lockdown heb ik een ton met koud water op mijn balkon gezet (met uitzicht over geheel Amsterdam). Zo is het ijsbad een onderdeel van mijn dagelijkse routine geworden en dat is het gebleven. Het geeft me een kickstart van aan de dag!
Waren er ook mindere momenten?
Ja, die waren er ook. Soms botste ik wel met collega’s. En soms loopt het gewoon niet lekker: de markt die niet meezit, interne capaciteitsproblemen. En natuurlijk de lockdown periodes… Bij Young Colfield is verbinding zo’n belangrijk element… en we deden ons best, maar dat was via het scherm gewoon minder. Ik heb me toen wel momenten echt alleen en op mijn eigen eiland gevoeld.
Wat heeft jouw tijd bij Young Colfield jou geleerd?
Het besef dat je zelf te kiezen hebt in het leven. Bij Young Colfield heb ik echt handvaten gekregen om niet alleen met mijn hoofd, maar ook met mijn hart keuzes te maken. Niet alleen denken vanuit “dit is wat er van mij wordt verwacht dus ik ga het doen”. Maar ook denken vanuit “wat past bij mij” en “wat vind ik ervan”. Het zit hier wel in de cultuur om elkaar te stimuleren zelf antwoorden te vinden in plaats van elkaar meteen te ‘helpen’ met het geven van antwoorden. Als ik hier een vraag stel krijg ik vaak eerst een wedervraag. “Wat zou je jezelf adviseren?” of “Wat denk je zelf?” zodat je zelf gaat nadenken en inzicht krijg in wie je bent, wat je leuk vindt, waar je energie van krijgt.
En dat zonder ons traineeship!
Ja, werken bij YC is op zichzelf al een traineeship. Het is hier wel practice what you preach. Ook in het staff team wordt er tijd gemaakt voor teamontwikkeling en persoonlijke ontwikkeling. Je krijgt een groot persoonlijk budget en coaching van je talent manager. Je kan er niet omheen hier! Soms ook wel tot vervelends aan toe hoor. Soms denk ik: ik ben uit gereflecteerd! Haha.
En wat heb jij aan YC toegevoegd?
Onze jaarlijkse deelname aan het NK trefbal en apenkooien! Haha. Lekker concreet. En daarin zit wel het initiatief om leuke en speelse dingen te doen samen. Of dat ik op jouw verjaardag tijdens de lockdown spontaan langskwam om een ballon te brengen. Daaruit is binnen Young Colfield de beruchte “cadeautjesbrenger” rol geboren (tijdens lockdown tijd hadden we een persoonlijke cadeautjesbrenger bij verjaardagen in het staffteam).
In meetings kon ik ook wel de kritische noot zijn. Ik ben wel grondig en heb oog voor details, zonder het grotere plaatje uit het oog te verliezen. En dat kritische zit ook in processen: hoe kunnen we dit op een goede manier doen? Zoals in ons recruitment. Daar heb ik echt slagen in gemaakt. Dat de juiste mensen de juiste info hebben. Dat de administratie klopt. Dat als ik wegval mijn collega moeiteloos alle informatie kan vinden. Zo houd je elkaar scherp.
Mooi. We gaan je missen hoor… wat ga jij het meest missen?
Mijn collega’s. Zo fijn om de Hogehil binnen te stappen en terecht te komen in een bom van positiviteit, leuke verhalen, openheid en eerlijkheid. Er gebeurt veel, er is altijd wel reuring en vol met toffe initiatieven.
Daarnaast ook het vertrouwen wat ik heb gevoeld. Het vertrouwen van iedereen dat je je werk wel voor elkaar gaat krijgen. En of dat is vanaf een berg in Noord-Spanje, of aan de kust in Portugal, daar had ik alle vrijheid in. Heerlijk dat het bij Young Colfield mag gaan over goed in je vel zitten, buiten de gebaande paden!
Heb je tot slot nog een wijze les voor de lezer?
Dan quote ik mijn oma: “volg je eigen licht”.
Wat betekent dat voor jou?
Dat je keuzes mag maken die bij jou passen en die goed voelen. En dat kunnen ook keuzes maken die niet verwacht worden door je omgeving en die buiten ‘het normale’ liggen. Dat gun ik iedereen.
Dat is een mooi bruggetje: wat ga je doen na Young Colfield?!
Mijn eigen licht volgen, haha! Ik ga met mijn vriend naar Canada verhuizen naar een klein dorpje aan de rand van de Rocky Mountains. Het is in de winter een populair skigebied en er zijn veel jonge mensen naartoe verhuisd die het outdoor leven willen ontdekken. Om je een beeld te geven van de sfeer: het dorpje is zo klein dat er ’s avonds beren over straat lopen. Het is omringd met bos, het ruikt overal naar dennenbomen. Er zijn in de buurt heerlijke frisse bergmeren (dus ik kan lekker mijn koude duikjes voortzetten in natuurwater). In de bergen kan je mountainbiken en hiken, kamperen in het wild… sommige gebieden zijn zo onbegaanbaar dat je ze alleen met een grote tas op je rug kan bereiken. Het voelt echt als op avontuur gaan: ik weet nog niet precies hoe ik daar het leven ga leven. Ik ga daarheen, mee met mijn vriend en dat is wat ik weet. Ik ga kijken wat daar op mijn pad komt. Het voelt alsof ik erheen ga met een blanco canvas en dat ik daar ga ontdekken hoe ik het in wil kleuren. Er zijn daar zoveel dingen die we hier niet weten. Dus ik ga daarheen om te ontdekken wat het daar is. Daar heb ik zin in!
Geweldig! We blijven graag op de hoogte!
Els Hoebée
Partner
Hogehilweg 8
1101 CC Amsterdam Zuid-Oost