Evi van der Meer
Trainee Talent Program
De meeste impact maak je als je(zelf) onderneemt! In deze rubriek interviewen we een (oud) Young Colfielder die aan het ondernemen is. Met deze week: Guido Heunen, oud Young Colfielder, die het Talent Program volgde, vervolgens bij ons bleef werken en ruim een jaar geleden besloot een sabbatical te nemen. Dat jaar werd ingevuld met een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella en een reis door Brazilië. Hij nam een heleboel ervaringen mee naar huis en besloot uiteindelijk niet opnieuw in dienst te gaan bij Young Colfield. In plaats daarvan besloot hij voor zichzelf te beginnen én tijdelijk in een yurt te wonen. Evi had de eer om in deze yurt op bezoek te komen, met hem terug te blikken en te horen hoe het nu is. Nieuwsgierig? Lees dan gauw verder!
Hi Guido, laten we meteen bij het begin beginnen; waarom wilde je een sabbatical?
De reden dat ik een sabbatical wilde was: omdat ik merkte dat ik meer tijd voor mezelf nodig had. Ik wilde graag een lange tijd met mezelf zijn, buiten en in beweging. Mijn doel was om de Pacific Crest Trail te lopen in Noord Amerika, helaas ging dit niet door vanwege Covid. Toen werd het - volledig onvoorbereid - de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. En daarna zou ik wel zien hoe het liep en hoe lang ik weg wilde blijven.
Hoe was de pelgrimstocht en met welke inzicht(en) kwam je thuis?
Ik begon iets onder Parijs, en eigenlijk het enige waar ik vooraf bang voor was dat ik niemand zou tegenkomen of niemand met wie ik zou klikken. Er waren heel veel routes, maar onbewust koos ik de meest rustigste weg... De eerste 40 dagen kwam ik praktisch niemand tegen. Ik kreeg precies waar ik het meest bang voor was, héél erg met mezelf en alleen zijn. Soms zag ik echt 10 dagen niemand, sliep in een tentje en wandelde de volgende dag weer alleen door. Maar zoals het leven je kan verrassen, kwam ik er toen achter dat ik helemaal niet alleen was. Ik had het naar mijn zin met mezelf, ik was “gewoon” gelukkig. En ik voelde me eigenlijk pas eenzaam toen ik op een gegeven moment drie zeventigers tegenkwam die Frans spraken en ik niet kon meepraten. Wat ik hieruit meeneem voor de rest van m’n leven is dat ik dus nooit alleen ben. Want ik ben al met mezelf en heb ervaren dat ik mezelf ook leuk gezelschap vind.
Dat is toch fijn om te ontdekken! En vervolgens gooide je het over een andere boeg en besloot je naar Brazilië te gaan. Hoe kwam je tot die keuze en heeft je dat ook nieuwe inzichten opgeleverd?
Dat plan ontstond na 2 maanden wandelen. Ik was, kan ik achteraf zeggen, streng voor mezelf. Ik moest namelijk minstens 30 km per dag lopen. Het moest steeds meer, sneller en beter. En na 50 dagen realiseerde ik dat 30 km helemaal niet moest, maar dat ik die rush mezelf oplegde. Ik hoef toch niet alles te doen omdat het mij iets brengt, uitdaagt, nieuws leert of omdat ik altijd moet groeien als persoon. Ik mag ook dingen voor de lol doen, gewoon lol hebben en relaxen. Het heel erg naar je zin hebben in je leven moet je ook jezelf gunnen vind ik. En door dit te realiseren vertrok ik naar Brazilië.
- Guido loopt eventjes weg op een stuk hout te hakken voor z’n houtkachel -
Na 2,5 maand elke dag kitesurfen, besloot ik dat ik nog een natuur avontuur wilde. Ik ging naar de Amazone. Daar heb ik een gids ontmoet uit een inheemse stam en vroeg hem om 10 dagen mee te mogen naar de wildernis. Hij zei waarom geen 3 weken? Toen dacht ik ja waarom niet, ik heb de tijd. We namen op wat machetes en een bootje na niks mee. Op dag 1 groeven we een zoete aardappel uit, plukte ik vruchten, hakten we suikerriet en dronk ik honing uit m’n handen. Ik wist van niks hoe ik het moest doen, het was bloedheet, we sliepen in een hangmat en dat was de start van drie weken survivallen. Echt in de wildernis.
Dat klinkt inderdaad als de wildernis! En wat bracht de Amazone je?
Het was spannend, confronterend en mega zwaar, want het is constant werken. Je zit steeds op je knieën, op de grond, je vangt je eigen eten. Soms was ik 2 uur aan het vissen voordat ik iets ving. Dat is niet meer leuk, het is je eten. Je vist niet meer voor de lol. Maar ik ving mijn eerst vis in mijn leven en heb vervolgens ook 's nachts leren speervissen, terwijl de junglegeluiden me om de oren raasden. Dit is toch het leven; de puurheid. Jagen, vissen, kampen maken, overleven, verbonden zijn met de natuur. Maar dat niet alleen: ook verbonden zijn met mezelf. Zo anders dan wat wij allemaal thuis achter onze laptopjes doen. Douchen in de amazone was water over mezelf gooien midden in de boot, terwijl we in een meertje lagen, de arara’s overvlogen, dolfijnen voorbij kwamen en waar ik ‘s nachts miljoenen sterren boven me zag.
En op die momenten; hoe ik me daar voelde. De connectie met mezelf, de natuur en de aarde. Dat gevoel wil ik andere mensen ook laten voelen. Het was zwaar maar zo mooi, ik was blij en zo dankbaar.
Wat een verhalen en mooie ervaringen. En wat heeft er toe geleid dat je terug bent gekomen en voor jezelf bent begonnen? Kan jij hier iets meer over vertellen?
Ja! De wandeling naar Santiago heeft me gebracht dat ik weet dat ik het alleen kan; het met mezelf naar mijn zin kan hebben. Daardoor was het niet “te” spannend om voor mezelf te beginnen. En in de Amazone kwam ik erachter dat ik mensen dezelfde ervaring wil bieden, vertragen, in verbinding met jezelf en met de natuur zijn. Dat is de kern van mijn purpose. Dus dat wil ik realiseren.
Toch vond ik het spannend om te gaan ondernemen. Ik ben er bij terugkomst twee maanden mee bezig geweest. Voor een werkgever werken is prettig, zeker, veilig. Alleen betekent ook; willen mensen mijzelf wel inhuren? Maar de knoop was doorgehakt. Ik voelde wat ik te doen had. Mensen mee de natuur innemen en begeleiden of faciliteren om ook zo’n diepe connectie met zichzelf te realiseren.
En kan je dat nog iets meer toelichten, wat houdt dat in?
Ik ben voor mezelf begonnen als trainer/ coach/ facilitator, het vloeit in elkaar over. Dus coaching doe ik 1 op 1, als trainer breng ik de ervaring over aan een groep en als facilitator faciliteer ik dit proces. Dit alles met als doel verbinding maken met jezelf, met andere woorden ‘natuurlijk leiderschap’. Ik geloof dat leiderschap gaat over de leiding nemen in jouw eigen leven en in verbinding zijn met jezelf.
En hoe bevalt het tot nu toe?
Nou, in juni ben ik begonnen, en eerlijk, het was geen rozengeur en maneschijn. In de zomer worden trainers namelijk nauwelijks of niet ingehuurd. Maar het gaat nu op zich goed en in de herfst werd het steeds drukker. Het is leuk om met deze zoektocht bezig te zijn.
Wat is daarin je grootste uitdaging?
Mij blijven focussen op wat ik neer wil zetten. Ik kan bijvoorbeeld ook meegaan met alle aanvragen die naar me toe komen. Maar ik wil me blijven focussen op het neerzetten van mijn concept. Zoals mijn 18 Hours of Nature ervaring verder verfijnen en daar genoeg tijd voor nemen.
Wat zou jouw advies zijn voor trainees die een eigen onderneming willen starten?
Heel cliché. Maar gewoon beginnen. Zo klein als het kan. Het hoeft niet direct een goed lopend eigen bedrijf te zijn. Je kan het ook nu naast je eigen werk doen. Bouw het klein op. Dus als ik bijvoorbeeld naar mezelf kijk: gewoon een natuurervaring organiseren. We maken het vaak zo groot, dat het dan toch niet meer kan. Terwijl je het nog 100x gaat veranderen, dus zorg ervoor dat je gaat beginnen. En m’n tweede tip is; verzamel mensen om je heen die dit al doen. Zorg dat je mentors vindt, praat met ze, leer van je omgeving, laat je inspireren.
Zou je kunnen vertellen hoe je de toekomst van jouw onderneming het liefst voor je ziet? Wat zou je heel graag willen doen?
In de nabije toekomst neem ik mensen 5-15 dagen mee op expeditie in de wildernis. Met een duidelijke focus op verbinden. Geen vakantie, maar persoonlijke leiderschapsreizen. Ergens in de natuur, op een zo’n duurzame manier voor jezelf en voor onze aarde.
Als ik nog verder kijk, wil ik m’n eigen plek in de natuur realiseren. Een centrum waar mensen tot rust kunnen komen, een plek waar trails beginnen. Waar kinderen leren over alles wat de aarde en de natuur ons te bieden heeft. Waar mensen leren over de natuur en vooral over zichzelf. Een plek waar mensen kunnen vertragen, landen, de drukte achter zich laten en even kunnen zijn in het moment.
Dat klinkt als een mooi plan! En in mijn ogen heb je dat eigenlijk al gerealiseerd. Dit is namelijk letterlijk wat ik hier nu in deze yurt ervaar. Rust en bewust zijn van de natuur en mijzelf. Dank hiervoor, en voor het delen van je verhaal.
Evi van der Meer
Trainee Talent Program
Hogehilweg 8
1101 CC Amsterdam Zuid-Oost