Lise-lotte Verhoef
Trainee Talent Program
Het Talent Program zit erop voor Lise-lotte, na 2 jaar neemt ze afscheid van Young Colfield. En ze schrijft nog één blog over haar inzichten, ervaringen en wat ze nu gaat doen. Benieuwd? Lees snel verder!
Wat vind jij van een boek of film met een open einde? Neig je meestal naar “verrassend, origineel – die zag ik niet aankomen” of voert “niet satisfying - heb ik hier twee uur voor uitgetrokken” de boventoon?
Na twee jaar in drie verschillende bedrijven en rollen kan ik mezelf en dus de buitenwereld nog steeds niet precies vertellen waar ik heen wil met mijn (werkende) leven. Had ik verwacht danwel gehoopt dat ik na afloop van mijn traineeship scherp zou hebben waar ik op zou moeten Googlen? Absoluut. Lig ik er wakker van dat dat dus niet het geval is? Gelukkig niet. Graag neem ik je in rap tempo mee in een paar van de belangrijkste redenen dat ik met trots en tevredenheid terugkijk op de afgelopen twee jaar.
De dag dat ik door Young Colfield gebeld werd met de blijde boodschap dat ze me een aanbod wilden doen, was ik op eerste date met mijn huidige vriend tevens huisgenoot. Bijzonder goede start als je ‘t mij vraagt. Het YC traineeship sprak me zo aan vanwege de fijne mensen waaronder ik me zou mogen begeven, de nadruk op persoonlijke ontwikkeling, en de wetenschap dat je in korte tijd in verschillende werkomgevingen, teams, en rollen terecht komt. Dat laatste sloot mooi aan bij het (nog) niet weten wat voor werkzaamheden me goed passen en het (nog) niet willen aangaan van een commitment met één enkele organisatie. Ik begon dus met veel vraagtekens, een open vizier, en een flinke nieuwsgierigheid naar mezelf – als persoon en als werknemer.
Ik had van tevoren niet kunnen inschatten wat mijn YC traineeteam voor me zou betekenen tijdens (en ongetwijfeld na) die twee jaren. Met en dankzij San, Mario, Stel, Clay, Lau, Jazz en Pep heb ik onwijs veel pleziergehad op kantoor, tijdens trainingen, en buiten Young Colfield om. Het zijn deze mooie mensen die net zo graag met me mee denken over een werkvraagstuk als dat ze me op de hoogte houden van het optuigen van hun kerstboom. Dat er in het traineeship aandacht is voor je eigen persoonlijke groei is fijn, maar onderdeel uitmaken van die van hen is minstens zo waardevol. Zeven individuen die zich open stellen en inzicht geven in hun geschiedenis, persoonlijkheid, twijfels en dromen is zo bijzonder – daar heb ik het allermeest van geleerd. Hun uiteenlopende verhalen en perspectieven hebben me verbaasd, verrast, geraakt, geïnspireerd, verward en verwonderd. We gaan nu alle acht ons eigen ding doen, maar de vriendschap blijft.
Ook de organisaties en teams waar ik onderdeel van uitgemaakt heb, hebben me verrijkt. Was er vertrouwen, vrijheid en ruimte voor humor, dan was ik in m’n element. Kreeg ik te maken met procedures, sterke hiërarchie of een focus op details, dan kwam ik mezelf behoorlijk tegen. Ik heb ontdekt dat ik verbindend, creatief, en analytisch sterk ben. Liever ontwikkel ik deze verder dan dat ik mijn energie steek in het verbeteren van mijn planning vaardigheden, volledigheid, of procesmatig werken. Want, zoals een gewaardeerde collega zijn wijsheid met mij deelde: “soms kun je beter van die 8 en 9 maken, dan van die 4 een 6”. Bovendien weet ik nu dat duurzaamheid voor mij een belangrijk thema is, en dat ik daar meer over wil leren, creëren, presenteren, en uiteindelijk inspireren. Ik voel een grote maatschappelijke verantwoordelijkheid en zou daar graag gehoor aan geven, juist ook in mijn werk.
Lang verhaal kort: best een hoop wijzer, al is mijn volgende stap nog even een vraagteken. Niet echt The End, maar To Be Continued dus. Mijn vertrouwen in dat ik een organisatie en rol vind waarin ik kan geven en floreren is groot, en met dat gegeven zet ik nu voor twee maanden koers richting Italië. Met campervan en vriend, zonder plan. La dolce vita – door Lise-Lotte.
Lise-lotte Verhoef
Trainee Talent Program
Hogehilweg 8
1101 CC Amsterdam Zuid-Oost