Mathieu Verver
Trainee Talent Program
Onlangs sprak Mathieu, trainee in ons Talent Program, mede-trainee Karo over zijn ervaringen bij Young Colfield. Lees hieronder het verhaal!
Voordat hij zijn opdracht begon bij &Vandelaar was Karo mijn schaakpartner. Waar anderen een opsteker vonden in en bij het koffiezetapparaat, werd een pauze door ons ingevuld met een gezonde mentale competitie. De afgelopen paar maanden, nadat hij begon bij zijn laatste opdracht, heb ik hem slechts enkele keren gezien op het Young Colfield-kantoor. Hoe het op zijn nieuwe opdracht was? Ontzettend interessant, maar erg druk, kreeg ik telkens te horen. Onze gesprekken vlogen weer een andere kant op. Op een borrel zonderden we ons af. Karo wilde een poging wagen mij te verslaan op het schaakbord. Een uitgelezen kans om hem te spreken over zijn opdracht en ervaringen.
‘Wat wil je weten?’, vraagt Karo terwijl hij het schaakbord klaarzet.
‘Eigenlijk heb ik geen plan. Ik wil het verhaal brengen dat jij graag wilt vertellen.’
‘De vraag waarmee ik de laatste tijd veel in mijn hoofd zit is ‘hoe ben ik hier gekomen?’’
‘Hoe bedoel je dat?’
‘Hoe is mijn leven gelopen dat ik adviseur ben bij een boutique consultancykantoor in Eindhoven?’
Ik zet mijn pion naar voren. ‘Vertel.’
‘Ik kom uit Geldrop, een klein dorpje in de buurt van Eindhoven. Toen ik in Maastricht ging studeren had ik gedacht daar nooit meer terug naartoe te gaan. In die tijd had ik het idee dat ik bij een grote internationale organisatie zou werken. Daar wilde ik me dan bezighouden met het verbeteren van het welzijn van medewerkers. Mensen zijn acht uur per dag aan het werk, dus het is belangrijk dat ze die tijd ook een beetje leuk vinden. Dat idee komt vanuit huis. Mijn moeder is schoonmaker en mijn vader is lasser. Ik zag ze vaak ongelukkig terugkomen van werk. Ze hadden nauwelijks energie voor leuke dingen. Ik was enorm gemotiveerd om dat aan te pakken. Met dat idee en die motivatie ben ik ook mijn studies ingegaan. Dat ging goed. Ik gaf les aan eerste- en tweedejaarsstudenten en heb daardoor destijds nog een vaste positie met uitzicht op een PhD aangeboden gekregen. Toch zag ik dat niet helemaal voor me. Ik wilde eerst in de praktijk brengen wat ik had geleerd.
Zo begon ik ook bij Young Colfield. Ik dacht: ‘Ik ga lekker bij verschillende organisaties het welzijn vergroten.’ En dat was inhoudelijk ook meteen mijn eerste opdracht, bij ABN Amro. Ik kreeg de verantwoordelijkheid en vrijheid om aan de slag te gaan met het vergroten van het welzijn samen met mijn manager. Het was de functie waarvan ik vroeger dacht dat ik die altijd had willen doen. De rol en taken die daarbij hoorden pasten rationeel bij me… het was precies wat ik voor ogen had. Mijn team en manager waren top, toch merkte ik dat de organisatie en omgeving niet bij mij pasten. Ik wilde graag een maatschappelijke bijdrage leveren en ik had niet het gevoel dat ik dat daar deed. Dat demotiveerde me wel op momenten.
Vervolgens ben ik aan de slag gegaan bij de RINO Groep, een opleidingsinstituut op het gebied van GGZ met wél een maatschappelijk doel. Daar kreeg ik veel verantwoordelijkheden en de complexiteit motiveerde me, maar toch knaagde er wat. Ik had het idee dat ik niet genoeg impact maakte in mijn rol. Ik kwam er mede dankzij de fijne begeleiding achter dat ik uitgedaagd moet worden en geïnteresseerd ben in onderwijs en gelijkwaardigheid. Ik word er onrustig van als ik niet bezig ben met de dingen in de wereld die ik oneerlijk vind. Kansengelijkheid gaat me echt aan het hart. Ik heb zelf gemerkt hoe het is om net dat beetje extra aandacht te krijgen dat het verschil kan maken. In elke vezel van mijn zijn wil ik ervoor zorgen dat iedereen gezien kan worden. Dat iedereen dezelfde kansen krijgt.’
Hoe ziet dat eruit bij je opdracht nu, bij &Van de Laar?
‘&Van de Laar is een adviesbureau voor de publieke sector. We richten ons hier vooral op organisatievraagstukken waar bijvoorbeeld gemeentes en provincies tegenaan lopen, óók binnen het sociale domein. Als junior-adviseur draai ik op verschillende projecten mee, en heb ik daarin ook andere rollen. Ik schrijf mee aan adviezen, houd interviews, doe data-analyses en mag ook sessies mee begeleiden. Ik draai mee als volwaardig collega. Hier word ik echt gestimuleerd en uitgedaagd om mee te denken en mijn perspectief te delen.’
Maar dat is toch weer advies op het proces in plaats van op de inhoud.
‘Precies. Het is grappig; als dit mijn eerste opdracht was geweest, denk ik dat ik hier was gebleven. Het is precies de rol waarvan ik dacht dat ik die zou willen hebben. Maar tijdens mijn traineeship ben ik erachter gekomen dat ik toch iets anders zoek. Ik word meer gedreven op de inhoud dan op het proces. Begrijp me niet verkeerd: de vraagstukken die liggen bij het proces zijn ook ontzettend uitdagend en relevant. Iedereen hier is enorm gedreven en heeft een gigantisch hart voor de publieke sector. Maar ik merk dat ik vaak aan de andere kant van de tafel wil zitten. Ik wil er niet voor zorgen dat het proces goed verloopt. Ik wil onderdeel zijn van dat proces. Ik zie mezelf na mijn traineeship eerder werken als beleidsmedewerker bij het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Dan focus je meer op de inhoud en ben je bezig met maatschappelijk relevante onderwerpen. Ik kreeg tijdens mijn periode op de bank bij Young Colfield ook de ruimte om daar gesprekken te voeren, wat ik heel fijn vond.
In die gesprekken merkte ik – en dat heeft ook te maken met mijn eigen achtergrond – dat ik ervan overtuigd ben dat ik daar de meeste impact kan maken. Zo veel sociale problemen vallen het eerst op in het onderwijs. Tegenvallende testresultaten als gevolg van problemen thuis, bijvoorbeeld. Maar ook de positieve kant. Goed en gelijkwaardig onderwijs kan de basis vormen voor gelijkere kansen. En kinderen verdienen dat. Ze zijn zo onschuldig. Je kan ze niks kwalijk nemen. En in een land waar we de middelen hebben, moeten we er toch voor zorgen dat elk kind zich goed kan ontwikkelen. Op een manier die bij hen past. School kan een plek zijn waar kinderen de aandacht kunnen krijgen die ze verdienen, waar ze kunnen ontbijten of lunchen als dat thuis niet kan, waar ze minder stress hebben dan thuis, waar ze vrienden kunnen maken en zich sociaal ontwikkelen. Je kan de uitkomsten van de geboorteloterij in het onderwijs rechttrekken.’
Na zijn vurige betoog ben ik even stil. Ik ben het met Karo eens. Zijn passie op dit onderwerp is aanstekelijk. Het schaakbord is de afgelopen minuten niet meer aangeraakt.
‘Ik las laatst een stuk dat over mij is geschreven toen ik achttien was,’ vervolgt Karo. ‘Daarin werd benoemd dat ik heel erg begaan was met sociale problematiek, met een politieke interesse. Terwijl anderen dit opviel, had ik het zelf nog niet door. Pas in de afgelopen jaren is het besef dat hier mijn passie ligt tot me doorgedrongen. Misschien ga ik die PhD nog steeds wel een keer doen, maar op dit moment voelt een andere richting zoveel beter.
Ik denk niet dat ik deze mate van rust, duidelijkheid en zelfkennis ooit had kunnen ontwikkelen zonder alles wat ik hier geleerd heb. Grappig hoe ik in de afgelopen twee jaar zo veel geleerd heb, maar de belangrijkste antwoorden en kennis toch in mijzelf verstopt zaten. Om terug te komen op de vraag; hoe ben ik hier gekomen? Ik heb geen idee. Maar ik ben blij dat ik hier ben en dit pad samen met zoveel inspirerende mensen heb mogen bewandelen.'
Mathieu Verver
Trainee Talent Program
Hogehilweg 8
1101 CC Amsterdam Zuid-Oost